In de Biechtstoel: Stan van Kollenburg

In dit artikel:

Stan van Kollenburg (oorspronkelijk uit Eindhoven, inmiddels lang woonachtig in Bakel) begon in 1975 bij de Rijkspolitie; vanwege toen geldende woonverplichtingen logeerde hij eerst in Gemert en Handel voordat hij na zijn huwelijk terugkeerde naar Gemert. Ooit was hij een veelbelovend voetballer bij PSV, maar twee zware blessures in het buitenland maakten abrupt een einde aan die carrière. Na een loopbaan als politieagent is hij nu met pensioen en al bijna acht jaar actief als gemeenteraadslid, een rol die hij graag en met voldoening vervult.

Zijn geloofsbeleving is niet kerkgebonden, maar wel persoonlijk en verbonden met ingrijpende gezondheidsgebeurtenissen. Tijdens wedstrijden in Spanje en later in Italië liep hij ernstige blessures en infecties op; de tweede keer was amputatie even een reële mogelijkheid. Na zeven operaties en een langdurig herstel kon hij uiteindelijk weer lopen, sporten en functioneren als politieman. Zijn moeder haalde toen meerdere keren een Clarissenmedaille; zulke ervaringen en een verkregen devotieprentje beschouwt hij als belangrijk in zijn spirituele beleving. Voor rust, nadenken en dankbaarheid bezoekt hij nog regelmatig het Spijkerkapelleke.

Persoonlijk omschrijft Stan zichzelf als een harde werker en goed in multitasken — een vaardigheid aangescherpt tijdens zijn werk bij conflict- en crisisbeheersing. Hij noemt luistervaardigheid als aandachtspunt en erkent impulsiviteit als zwakke kant. Thuis koestert hij vooral zijn echtgenote Nelleke en hun vier kleinkinderen (allemaal jongens). Wat hem stoort zijn oneerlijkheid, onrechtvaardigheid en mensen die met andermans prestaties pronken. Kleine genoegens zijn een goede voetbalwedstrijd, buiten in de zon zitten met een glas wijn en samen fietsen met Nelleke.

In de politiek heeft hij geleerd te relativeren, mede dankzij advies van de burgemeester om vooral van het werk te genieten en het niet te laten ontsporen in stress. Hij is benieuwd naar beslissingen op hoger niveau binnen de politieorganisatie — bijvoorbeeld de aanschaf van slecht bevonden ME-kleding — en zou ook wel eens willen weten hoe het ministerie van Justitie en Veiligheid zulke keuzes maakt. Persoonlijk zou hij graag nog één keer een weesgegroetje bidden met zijn moeder, die jong overleed; dat gesprek is hem in het leven ontzegd. Stan wil voorlopig nog in de gemeenteraad blijven: het politieke werk geeft hem voldoening en hij voelt zich er “als een vis in het water.”