In de Biechtstoel: Peter Lucassen

In dit artikel:

Peter Lucassen (geboren in Limburg, opgegroeid in Helmond) vestigde zich in 1982 als huisarts in Bakel nadat hij, vanwege gebrek aan vacatures direct na zijn studie, tijdelijk in het ziekenhuis werkte en met behulp van een boek met alle Nederlandse huisartsen voor Bakel koos. Tot 2018 was hij daar praktijkhouder; daarnaast werkt hij nog steeds in deeltijd bij het Radboud in Nijmegen, op de afdeling eerstelijns onderzoek.

Opgevoed katholiek — misbezoek en misdienaar in zijn jeugd — geeft Lucassen nu vooral waarde aan zinvolle menselijke contacten. Dat mensgerichte karakter liet hij ook in zijn dokterspraktijk zien: hij benadrukt betrokkenheid, ondersteunt patiënten tijdens ziekenhuisopnames en bij rouw, en zet zich lokaal in via de vereniging ‘De Stem van Bakel’ om de leefbaarheid van het dorp te bevorderen.

Privé staat gezin voorop. Recent reisde hij twee weken met zijn drie dochters, hun partners en zes kleinkinderen naar een camping in Zwitserland. Hij noemt zowel zijn werk als zijn familie als grootste gekoesterde waarden. Tegelijk erkent hij een karaktertrek van zichzelf: soms te veel in zichzelf verzonken raken en prikkelbaar worden als zijn energie op is.

Wat hem ergert is de toenemende polarisatie in gesprekken, het gemak waarmee mensen elkaar persoonlijk aanvallen, en het negatieve klimaat op sociale media. Ook incompetente politici noemen hem een doorn in het oog. Anderzijds heeft hij een verrassend liefhebberij: luid meezingen van Nederlandse en Duitse smartlappen tijdens een avondje met vrienden — iets wat in Bakel allang geen geheim meer is.

Lucassen ziet leren overal: van patiënten met zware beperkingen, van de professionals die hen begeleiden, van vakmensen en zelfs van sterrenchefs—niet om chef te worden, maar om te waarderen hoe vakmanschap en creativiteit ontstaan. Het huisartsberoep zelf biedt hem telkens weer een blik achter deuren naar uiteenlopende levens.

Een persoonlijk moment: hij zou graag een weesgegroetje bidden met zijn overleden studievriend en collega Theo Mangnus, die in 2016 plots overleed. Tot slot een kwinkslag: de man die hij ooit als promovendus begeleidde, is inmiddels zijn baas in Nijmegen — en hij hoopt daar nog lang werkzaam te blijven zolang hij van nut is.