In de Biechtstoel: Martin van den Tillaart

In dit artikel:

Martin van de Tillaart, van oorsprong Veghelnaar — “daar waar nu de A50 de weg naar Vorstenbosch kruist” — vestigde zich na zijn huwelijk in Gemert omdat dat betere school- en vrijetijdskeuzes bood voor mogelijke kinderen. Hij werkte er als onderwijzer aan de Berglarenschool en bouwde gemeenschap rondom zijn werk en ambacht.

Opgevoed in een streng-katholiek gezin, heeft hij zijn geloof vrijgemaakt tot een eenvoudige levenshouding: hij gelooft vooral dat de meeste mensen goed zijn. Zijn levenswerk en grootste deugd is pottenbakken. Dat ambacht geeft hem rust, verbindt hem met anderen (hij geeft workshops, demonstraties en staat op markten) en bood hem een houvast toen zijn vrouw Corrie overleed. Potten bakken functioneren voor hem zowel als professionele bezigheid als als therapeutische afleiding in verdriet.

Hij noemt zijn zwakke kanten ook eerlijk: te goed zijn in iets kan een valkuil worden, en zijn vasthoudendheid in meningen komt soms eigenwijs over. Wat hij het meest koestert is het gezin — herinneringen aan Corrie, zijn kinderen, schoondochters/-zonen en tien kleinkinderen — en hij stelt familiebijeenkomsten boven zelfs belangrijke pottenbakkersafspraken.

Martin ergert zich aan het disproportionele mediale gewicht dat een klein groepje onruststokers krijgt; daardoor ontstaat onnodige onrust bij de vele goedwillenden. Heimelijk geniet hij van simpele voldoeningen, zoals het opgeruimd houden van de tuin en het moment daarna met een biertje en innerlijke rust.

Hij blijft nieuwsgierig en leergierig: van cursisten, kinderen en oudere wijsheidsdragers pikt hij steeds nieuwe inzichten op. Zijn belangstelling strekt zich uit tot ambachtslieden in het algemeen — hij wil achter elke werkdeur gluren en noemt het helpen van een rietdekker als voorbeeld van hoe moeilijk ogenschijnlijk eenvoudige vaardigheden blijken te zijn.

Een persoonlijke wens is het gebed met zijn ouders, vooral vanwege de traumatische herinnering aan het plotselinge overlijden van zijn vader toen Martin jong was. Tegenwoordig zoekt hij geen grootse avonturen meer, maar kiest hij voor rustig leven en genieten van kleine geneugten.