In de Biechtstoel: Bart Manders

In dit artikel:

Bart Manders, van geboorte een Gemertenaar, voert een druk en veelzijdig leven. Oorspronkelijk opgeleid als kok, werkt hij inmiddels in de automatisering en runt daarnaast een eigen bedrijf. Hij is actief in het verenigingsleven: fanatiek toneelspeler bij toneelgroep ’t GAT en voorzitter van hengelsportvereniging Ons Genoegen. Koken blijft zijn grote passie.

Op religieus vlak komt hij uit een vrome katholieke familie; hij was misdienaar en bezoekt nog wel eens een kerk. Zijn kinderen liet hij vrij in geloofskeuzes: ze zijn gedoopt, maar verder mogen zij het zelf invullen. Sociaal zijn noemt hij zijn belangrijkste deugd — altijd klaarstaan voor anderen, iets wat hij van huis uit meegekregen heeft en ook doorgeeft, bijvoorbeeld door traditionele afterparty-maaltijden te verzorgen.

Zijn zwakke punt ligt meer intern: hij kan slecht anderen uit laten praten en is een verhalenverteller met weinig rust in zijn hoofd, een karaktertrek die hij deels toeschrijft aan ADHD. Privé staat zijn gezin centraal. Zijn vrouw, die op een gesloten afdeling voor dementerende patiënten werkt, krijgt veel lof voor het draaiende houden van het gezin terwijl één zoon epilepsie heeft en hijzelf en een andere zoon ADHD hebben. Zoon Tom emigreerde vorig jaar naar Thailand, wat hem aanvankelijk zwaar viel, maar Manders leeft mee met Tom’s geluk; zoon Bram werkt bij hem.

Manders uit kritiek op de huidige maatschappij: hij mist de dorpse, sociale samenhang en het respect dat volgens hem vroeger meer vanzelfsprekend was, deels gedragen door geloofswaarden. Kleine, alledaagse momenten — barbecue met het gezin, samenzijn — noemt hij het ware geluk. Hij waardeert zowel levenswijsheid van ouderen als technische en sportieve nieuwigheden van jongeren (smartphones, padel).

Een ingrijpende ziekteperiode zes jaar geleden leidde tot een bewuste levenskeuze: de aanschaf van een camper en het verlangen naar eenvoud en onbezorgde reizen. Als hij één wens zou mogen vervullen, is het om met zijn overleden ouders te bidden en hen te laten zien hoe het hem en zijn gezin nu vergaat. Zijn oproep tot slot: wees tevreden met kleine dingen en denk meer aan elkaar — dat maakt de toekomst hoopvoller.